Wednesday, May 27, 2015

ანორექსია

რა არის ჭეშმარიტი სილამაზე? ამაზე მსოფლიო მოდის სამყარო ჯერაც ვერ თანხმდება, თუმცა ფაქტია, რომ თუ ძველად ფერხორციან ქალბატონებს ანიჭებდნენ უპირატესობას, ამჟამად საქმე სხვაგვარადაა.

 ნერვული ანორექსია არის კვებითი აშლილობა, რომელიც აღწერს კვების დარღვევას, რომლის დროსაც ადამიანი წონაში მნიშვნელოვნად იკლებს, მაგრამ თავის თავს მსუქნად თვლის და ცდილობს წონაში დაკლებას.
ასეთი ადამიანები, მაშინაც კი აგრძელებენ კვებაში შეზღუდვას, როდესაც ისინი არასრულფასოვანი კვების გამო გამოფიტულნი არიან. ანორექსიით დავადებულ პაციენტებს ასევე ახასიათებთ ბულიმიის დამახასიათებელი მუცლის ამოყვრა–გაწმენდის სიმპტომები. თუმცა ბულიმიისგან განსხავებით ნერვული ანორექსია ვლინდება პაციენტებში მათი არაბუნებრივი სიგამხთრით.
სტატისტიკურად დადგენილია, რომ ეს დაავადება ძირითადად ვლინდება გოგონებში, და მხოლოდ დავადებულთა 10 პროცენტს შეადგენენ მამაკაცები.


ბულიმია არის კვებითი აშლილობა, რომელიც ხასიათდება მუცლის უზომო ამოყორვით, რომელსაც შემდგომ მოსდევს დანაშაულის გრძნობა, დეპრესია და ბოლოს ხელოვნური გულისრევა.
ბულიმიით დავადებულ ადამიანთა უმეტესობას წარმოადგენენ გოგონები თხუთმეტიდან ოც წლამდე. როგორც ანორექსიით დავადებულნი, ისინი შეპყრობილნი არიან საჭმელზე ფიქრით, ეშინიათ წონაში მომატების და ვარდებიან დეპრესიაში ან მშფოთვიარე მდგომარეობაში. დეპრესიასა და სირცხვილის გრძნობას ყველაზე მეტად ღორმუცელობის დროს და მის შემდეგ განიცდიან. *

“ნერვული ანორექსია, ანუ ( Anorexia nervosa) კვებითი ქცევის დარღვევაა, რომელიც ხასიათდება სხეულის წონის ხანგრძლივი, მიზანმიმართული კლებით. ცენტრალურ ფსიქოპათოლოგიურ ხაზს წარმოადგენს ზეღირებულოვანი დამოკიდებულება საკუთარი სხეულის ფორმასა და წონასთან, გასუქების შიში და ძლიერი სწრაფვა გახდომისკენ. შედეგად ავადმყოფს უყალიბდება სხეულის ფორმის გაუკუღმართებული აღქმა, იმ შემთხვევაშიც კი, როცა ობიექტურად მისი წონა ნორმაზე გაცილებით ნაკლებია.

ანორექსია ვლინდება წონის მკვეთრი კლებით, რასაც მოსდევს მთელი რიგი ცვლილებები ემოციურ, ქცევით, სოციალურ სფეროებში. რაც შეეხება სომატურ ნიშნებს, ვლინდება:
საერთო სისუსტე, უძილობა;
არტერიული წნევისა და სხეულის ტემპერატურის დაქვეითება;
კანი სიმშრალე ფერმკრთალი სუბიქტერული (მოყვითალო) შეფერილობით;
არარეგულარული მენსტრუალური ციკლი, ამენორეა;
ძვლოვანი ქსოვილის შემცირება – ოსტეოპენია, ოსტეოპოროზი;
მძიმე შემთხვევაში შესაძლოა განვითარდეს ფატალური გართულებები ლეტალური გამოსავალით.”
-ანორექსიის რა ფორმები არსებობს?
განარჩევენ ორ ტიპს:
1) კვების შეზღუდვით მიმდინარეს, როცა პაციენტი იღებს ძალიან მცირე რაოდენობით საკვებს, ფაქტობრივად, შიმშილობს;
2) ჭარბი კვების ფონზე ხელოვნურად იწვევს ღებინებას, მიმართავს შარდმდენ, ან საფაღარათო საშუალებებს.



- რამდენად გავრცელებულია ეს დაავადებაა?
ნერვული ანორექსია შედარებით იშვიათი დაავადებაა. 100 000 ადამიანზე მოდის დაახლოებით 15 ახალი შემთხვევა წელიწადში. ძირითადად ავადდებიან გოგონები მოზარდ და ახალგაზრდა ასაკში. დაავადების გავრცელებაა ქალებში 0.3-1%, კაცებში – 0.1%. უფრო ხშირად გვხვდება განვითარებულ ქვეყნებში. განსაკუთრებული ზრდის ტენდენციაა 1945 წლიდან, რასაც უკავშირებენ მოდის ინდუსტრიის განვითარებას.


 თუ გსურთ, შეინარჩუნოთ სხეულის ნორმალური წონა და იმავდროულად – ჯანმრთელობა, ამისთვის სულაც არ არის საჭირო შიმშილი. მისდიეთ ცხოვრების ჯანსაღ წესს: იკვებეთ ბალანსირებულად, ივარჯიშეთ და შეინარჩუნეთ ინდივიდუალურობა!



Tuesday, March 5, 2013

ცოტა რამ ჩემს შესახებ ))



რაღაცნაირად ვარ ..  წერის მუღამზე .. ჩემს შესახებ მოგიყვებით .. თუმცა ბევრი არც არფერი მაქვს სათქმელი . ერთი ჩვეულებრივი  ბავშვი ვარ . ჩვეულებრივი დავიბადე და ასე ჩვეულებრივად ვაგრძელებ ცხოვრებას უკვე 18 წელია.სკოლა წარმატებით დავამთავრე ეხლა სტუდენტი ვარ.ბავშვობაში ჟურნალისტობაზე ვოცნებობდი , მაგრამ შემდეგ ეკონომიკამ დამაინტერესა და ახლა ბიზნესს ვსწავლობ .  იმედია ვიპოვი ამ სფეროში ჩემს თავს და უმეტესობის მსგავსად დიპლომიანი დამლაგებელი არ გამოვალ. ბევრი ძალიან კარგი მეგობარი მყავს.სავარაუდოდ მტრები არ მყავს. ბევრი ადამიანია ვისაც ვუყვარვარ და ჩემი კარგად ყოფნა უხარია.მახინჯი არ ვარ, არც გონება მაკლია რისთვისაც ღმერთს ყოველ დილით მადლობას ვწირავ. ნუ მოკლედ რომ ვთქვა საწუწუნო არაფერი მაქვს.ცოტა "ჩემებური" კი ვარ . რაღაც მომენტებში ჩავიკეტები ხოლმე საკუთარ თავში, გულში რაღაც უცნაური შემიჩნდება ისე რომ ვერ ვიგებ რა არის, ასეთ დროს მუსიკა მამშვიდებს . მუსიკის მოსმენა ძალიან მიყვარს მაგრამ არა ავტობუსში ან ქუჩაში . სახლში მარტო რომ ვარ და ხელს არაფერი მიშლის მაშინ . უდარდელი ბავშვობა მქონდა. მეც ყველა პატარა გოგოს მსგავსად ყოველთვის ვოცნებობდი გადამხდომოდა თავს ისეთი უცნაურობები ზღაპრებში რომაა .ზღაპრული პრინცესა მინდოდა ვყოფილიყავი ზღაპრული უფლისწული რომ გამოეცხადება ხოლმე თეთრ ცხენზე ამხედრებული მხსნელად. ნუ მთლად ზღაპრული პრინცესა თუ არა ბეტი ტეტჩერი მაინც ტომ სოიერი რომ მომვლენოდა გმირად ..:) ნუ ეს ყველაფერი ბავშვობაში და ილუზიებში . მერე გავიზარდე .გავიზარდეთქო ვამბობ ანუ გავაცნობიერე რომ თეთრ ცხენზე ამხედრებული ზღაპრული პრინცები არ არსებობენ  და არც ფიფქია გადაურჩენია უფლისწულს ერთი კოცნით .გავიზარდე და ბავშვობას გავატანე  ილუზიები .. ილუზიები .. ზოგჯერ რომ დავფიქრდები  ვხვდები რომ ცოტა უნდა დამეტოვებინა . ზედმეტად რეალისტი ვარ იმდენადაც კი რომ ეს პესიმისტში გადამეზრდება ხოლმე .მაგრამ ოპტიმისტობას ასე მირჩევნია .“ ოპტიმიზმი-ყველაფერში კარგის, ნათელი მხარეების დანახვა, უკეთესი მომავლის რწმენა. ოპტიმიზმის მიხედვით, ცხოვრება მშვენიერია და ნებისმიერი სიტუაციიდან გამოსავალი არსებობს. „ -ეს მეცნიერები აზრით.  ოპტიმიზმი მე რომ მკითხოთ დებილობაა და მეტი არაფერი . უყურო ყველაფერს იმედის თვალით პირდაღებულმა ეს ხომ უაზრობაა თუმცა არც ის ივარგებს პესიმიზმით შებყრობილმა ჩაიბურტყუნო არაფერი გამოვაო და ხელი ჩაიქნიო რამის გაკეთებაზე . ნუ მოკლედ მე ასე ვფიქრობ არ უნდა დაგაკარგვინოს არც ოპტიმიზმმა და არც პესიმიზმმა რეალობის შეგრძნება .  არ ივარგებს იძახო ოპტიმისტი ვარ და ვიცი ყველაფერი გამოვაო . აჰა კი კარგია ენთუზიაზმით რომ შეუდგები საქმეს მაგრამ "ბრახ" და არ გამოგივიდა აი მერე კი იწყება დეპრესიები, წუწუნები „მე ხომ ამას ასე ძალიან ველოდი .. „ოო გად ძნელია იწვნიო მარცხი გამარჯვების ბრწყნვალებით შებყრობილმა.აი მე მაგალითად არასოდეს დამემართება ეს რადგან ვიცი როგორ შევაზავო  ჩემს თავში ოპტიმიზმიც და და პესიმიზმიც. :)  გოტფრიდ ლაიბნიცი ,  თვლიდა, რომ ჩვენ ყველა შესაძლებელი სამყაროდან საუკეთესოში ვცხოვრობთ.რატომ ? რატომაა ეს სამყარო საუკეთესო საუკეთესოთა შორის ? მე ვთვლი საუკეთესო სამყარო იქაა ღმერთთან. მაგრამ  კარგი შევეშვათ ღმერთს და სამოთხეს. განა არ შეუძლია ადამიანს ბევრად უკეთეს სამყაროში იცხოვროს ?  განა არ შეუძლია თავად შექმნას იდეალური სამყარო ? კი  შეუძლია მაგრამ სიზარმაცე . სიზარმაცე ევრივეა . მცირედით დაკმაყოფილება და წარმოსახვითი ბედნიერება ურჩევნიათ ადამინებს , თავის შეწუხება და შრომა ეზარებათ . არადა რა მშვენიერი იქნებოდა ეს სამყარო თითოეულმა ადამიანმა თითო სასარგებლო რამ მაინც რომ გააკეთოს მისთვის :)  ეეჰ ეს თეორიულად ვიცი რომ ძალიან კარგი იქნებოდა თორე განა მე ვაკეთებ რამეს ქვეყნის სასიკეთოდ ?  ნუ მოკლედ ჯერ პატარა ვარ და ყველაფერი წინ მაქვს :) (თავს ვიიმედებ)  იმას მაინც მოვახერხებ რომ სამყაროს ტვირთად არ დავაწვე ჩემი ცხოვრებით და ასე რომ ვთქვათ „დედამიწის მეჭეჭი არ ვიყო „  ეეჰ რითი დავიწყე და საით წავედი .. თავს აგარ მოგაბეზრებთ :)შემდეგ პოსტამდეე :)^^

Sunday, November 25, 2012

ნიკო...აპლოდისმენტები



დაიღალა მთვარე ღამით,
დღემ დაღალა მზე.
დაიღალნენ მთები ზვავით,
ზღვამ იცვალა ზნე.

დაღლილ ნოტებსაც კი ვხვდები
-sol-fa-mi-re-do
ერთადერთი, ეს თავხედი,
არ იღლება დრო..

ამ პოსტს  ვწერ  იმიტომ  რომ  რაგაცით  გამოვხატო  ჩემი  პატივისცემა  და  სიყვარული მის  მიმართ. არ  ვწერ  ბიოგრაფიას, ვთვლი  რომ  ეს  ნაკლებად  საინტერესოა  ნიკოსთან  მიმართებაში. არც  მისი  გარდაცვალების  თარიღს  დავწერ  რადგან  ის  ჩემთვის  მუდამ ცოცხალი  იქნება  და  ყოველთვის  იარსებებს  ჩემში  ისევე  როგორც  ღმერთი.

მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენ , რა იპოვე ჩემში ?
შენ – წმინდა სანთლის ღვენთი.
მე – გაფანტული ხრეში.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენში ის თავს გრძნობს კარგად.
ჩემში კი სველი დენთი
- აღარ ღირს დროის კარგვად.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
ტერფებთან გინთებ სანთლებს . . .
და თუ ასეა – წვეთი ,
 ნამუსი მაინც მმართებს .
                
დრო ყველაფრის მკურნალია,
ოღონდ ჩემი არა.
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.
რასაც ვფიქრობ, გადმოვისვრი
უმარტივეს ლექსად.
წარსულს ვათრევ ჩემი კისრით,
ვერ ვიშორებ ვერსად.
როცა მოხუცს ვხედავ ვინმეს,
მახსენდება პაპა.
ცა, ვარსკვლავებს რომ ჩაიბნევს
დედაჩემის კაბა.
ცის ცრემლებზე მახსენდება
მე სიტყვები მამის . . .
ღვინო სანამ გამეხსნება,
მეც ავტირდე ლამის.
ღამე სმაში მათენდება
დამეკარგა ღერძი . . .
კიდევ რა არ მახსენდება,
კიდევ რას არ ვებრძვი.
საოცარი უნარია
დარდი წარა-მარა.
დრო ყველაფრის მკურნალია
-ოღონდ ჩემი არა…

ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,
აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია…
აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,
აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი…
აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში,
აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”…
აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები…
ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა





ალბათ ყველა დამეთანხმება,რომ ეს ლექსები ჩვეულებრივი ლექსები არ არის,ისინი განსხვავდებიან ყველაფრით.. სიტყვებით,თავისუფლების შეგრძნებით,მეც სწორედ ამიტომ მომწონს ისინი..  

მე რომ წავალ ალბათ იტყვის დედა   
ეს რა კარგი გამიზრდია შვილი
და ინატრებს ის დღე მისცა ნეტავ.
 პირველად რომ დამიკერა ღილი

როცა წავალ,გაიხსენებს მამაა

პირველად რომ მნახა უკვე დიდი
კარგია რომ არ გამათამამა
კარგია რომ ასე კარგად მსჯიდი
წავალ,მჯერა მერე იტყვის ქალი
შესაძლოა დაიღვაროს ცრემლად
ეცოცხლაო,ყოფილიყო მთვრალი
მთვარია ვიქნებოდით ერთად.
მე არვიცი რას იფიქრებს შვილი
ალბათ ცუდს და ალბათ ცოტა კარგსაც
თვიტონ ვიცი მოვაკელი ხილი
და ვაკლებდი ნაყინსაც და მარწყვსაც
რას იტყვიან ძმები წავალ როცა,
ალბათ იქაც შემფიცებენ ძმობას
ჩემს გარეშე დაიცლება ბოცა
ჩემს ფარეშე აყვებიან გრძნობას
იქ, კი ვიცი ვინც დამხვდება იტყვის
მუდამ სცდიდა თავის ბედს და წერას
კარგი არ უკეთებია თითქმის
თუ არ ჩავთვლით რაღაც ლექსის წერას
მე მინდა რომ ვუპასუხო ყველას
ქალებს,შვილებს,შემიანებს,მასას
მოერიდონ უსაფუძვლო ღელვას
არ ვაპირებ
მე ჯერ არსად წასვლას...



წავედი… ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.
წავედი… ალბათ არ ღირდა წასვლა,
არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,
არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,
არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.
 
  ნიკო  გომელაური  უნიჭიერესი  პოეტი,  მსახიობი  და  ადამიანი  რომელიც  ჩემს გულში  მანამ  იცოცხლებს,  სანამ ვიარსებებ.  მე  მინდა  გესაუბროთ  მასზე,  როგორც პოეტზე. როცა  მის  ლექსებს  ვკითხულობ  ყოველ  ჯერზე   ვხვდები  და  კიდევ  უფრო ვრწმუნდები  რომ  ის  არ  იყო  უბრალოდ  ადამიანი  ის  იყო  იშვიათი  შემთხვევა რომელიც  საუკუნეების  მანძილზე  თუ  განმეორდება  ხოლმე  მაგრამ  არამგონია დაიბადოს  ნიკოსნაირი  ადამინი  მასთან  ხომ  მარადისობაც  კი  ქედს  იხრის.
 იგი  წავიდა  მაგრამ  მისი  შემოქმედება  უკვდავია.  რამდენი  რამის  შექმნა  მოახერხა მან  მის  ხანმოკლე  სიცოცხლეში  და  ალბათ  რამდენი  რამ  დარჩა  გაუკეთებელი.
ალბათ  ყველა  დამეთანხმება, რომ  მისი  ლექსები  ჩვეულებრივი  ლექსები  არ  არის, ისინი  განსხვავდებიან  ყველაფრით.  სიტყვებით, თავისუფლების  შეგრძნებით, უსაზღვრო  ემოციით  და  მეც  სწორედ  ამიტომ  მომწონს  ისინი.  მისი  ლექსების არსი მართლაც  რომ  ყოველ  ადამიანს  დააფიქრებს  და  ასევე  ამით  ცხოვრებასაც ასწავლის. ეს  არის  ადამიანი  რომელიც  ჩემს  გულს  შეეხო   დიდი  კვალი  დატოვა  ჩემში. დატოვა იმ  დიდი  ადამიანის,  იმ   დიდი  ლეგენდის  კვალი  რომელსაც  ნიკო  ქვია. არასოდეს  ემორჩილებოდა  იგი  დროს  მაგრამ  უკუღმართმა  სიკვდილმა  მაინც  თავისი  ქნა მიზანს  მიაღწია,  დრომ  გაწირა  იგი  გაწირა  საათმა  რომელმაც  ისრები  დროზე  ადრე  დაატრიალა,  თითქოს  და  ნიკოს  საწინააღმდეგოთ   და  გააჩერა  ნიკოს  საათი. შეუწყვიტა  გულის  ფეთქვა  და  აატირა  მისი  კალამი,  ოჯახი,  მეგობრები  და  მთელი საქართველო. ძნელია  ნიკოზე  ისაუბრო  როგორც  უკვე  იმ  ქვეყნად  წასულზე. ძალიან ბევრი  თაყვანისმცემელი  ყავდა  მას  და  ძალიან  ბევრს  დაწყვიტა  გული  მისმა  წასვლამ  მაგრამ  ალბათ  დამეთანხმებით  რომ  მისი  სიცოცხლის  მანძილზე  ჩვენ  ქართველებმა  ის  მაინც  ვერ  დავაფასეთ  ისე  როგორც  ეს  მას  ეკუთვნოდა,  თუმცა არცაა  გასაკვირი  რადგან  ქართველებს  ხომ  წლების  მანძილზე  ჩვევად  გვექცა  ნიკოსნაირი   ადამიანები  დავაფასოთ  მაშინ  როცა  ისინი  ამ  ქვეყნად  აღარ  არიან.

ჯოჯოხეთში იბევებენ ადგილებს,
იქ მოხვედრა განა გა-ა-ადვილეს?!
მე კი მითხრეს: არა ხარო საჭირო
-ეშინიათ მთვრალმა არ გავაჭირო.
იქვე იყო კარი მოპირდაპირე,
იქაც შესვლა ტყუილად დავაპირე.
ახლა ვეძებ(გამიფუჭდა განწყობა)
ადგილს სადაც არ ჭირდება ჩაწყობა.



გუშინ გავარდა ხმა, რომ გავთავდი.
ვიღაცას უთქვამს: ახია მასზე,
ბოლოს და ბოლოს ჯურღმული სული,
ჯურღმულ ღამეში ავიდა ცაზე.
არც ტაიჭს ვითხოვ, და არც მუზარადს,
არცა შენდობას, არც შეცოდებას.
ერთი მექნება, მხოლოდ მუდარა
- ნურვინ ეცდებით ჩემზე გოდებას.
ღმერთის შეცნობის ორ გზას ვხედავდი
- ტალახის გავლით, ან და გაფრენით.
მე ვამჯობინე ჭუჭყი და წვიმა,
სვლა ვამჯობინე მქანრი აფრებით.
ალბათ ამიტომ, ძმამაც მიმუხთლა
და ბედაური გამოდგა მხდალი,
ტყვიის წამალი დანესტიანდა,
მტერთან გამექცა ლამაზი ქალი.
მე ჯვრის სანაცვლოდ ბევრ ცოდვას ვზიდავ
და მექაჩება ცეცხლში სატანა,
ხანჯლივით მკეპავს მისი ღრიალი,
უხ, რა ძნელია ამის ატანა!
მაგრამ ამაოდ, ბნელის მსახურო,
არ მეშინია მე შენი მადის.
არ გადავუხვევ არჩეულ ბილიკს
- ბილიკს, რომელიც ჭაობზე გადის.
ნურვინ ეცდება ჩემს ამოთრევას,
რადგან ეს გარჯა მაინც მუქთაა.
გამიშვით, ვიჯდე მე ჩემს ჭაობში
- ჩემი ჭაობი თქვენზე სუფთაა.





                                                     

                                                           წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას.
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ნუ დამიშლი ოღონდ სმას.
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს.
წელიწადის ყველა დროს
დღე-ღამეში ყოველ წამს
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს
მერე რა, რომ კოცნი სხვას!
წელიწადის ყველა დროს,
დღე-ღამეში ყოველ წამს,
რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს,
რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს!
წელიწადის.. არც ერთ დროს..
დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს..
არაფერზე მეტყვი ხოს..
შენი მაინც მუდამ მწამს!..


 ნიკო გომელაური აღწერდა გრძნობას.მის თითქმის ყველა ლექსში ამოიკითხება ბედისადმი უკმაყოფილება და უნდობლობა. იგი ებრძოდა დროს მაგრამ მაინც ვერ შეძლო წყვდიადისაგან თავის დაღწევა. წერდა გრძნობით და ყავდა მუზა ამიტომ იგრძნობა მის ლექსებში მისი სული.                                          
                                  

როცა პირველად შენი თვალები,
ჩემს თვალებს შეხვდა, მახსოვს ვილოცე.                             
როცა პირველად გვერდით დაჯექი,                                     
- სიზმარი ახდა და გავიოცე.                                                       
როცა პირველად მზერა მესროლე,
თან გამიღიმე, მაგრად დავიბენ.
ვიფიქრე შენგან არა მინდა რა!
მე თვითონ ჩემს თავს ფეხქვეშ დაგიფენ.
როცა მომმართე ენა დამება,
შენ დემონი ხარ, თუ თვით განგება?
რომ გამიცინე, წამსვე დავთვერი
და არ მახსოვდა სხვა არაფერი.
როცა შემაქე, გულში ვიყვირე
როცა წახვედი ლამის ვიტირე.
ხვალ არ შემხედავ? არ გავიოცებ
მაინც მიყვარხარ, შენზე ვილოცებ





Thursday, November 22, 2012

ქალი რავარი ასატანია, მარა რო გიყვარს რა გინდა რო ქნა

                                     


    

 

გახსოვს, ზედაზენი?..                                                           

მაჯვნივ დარჩა ძველი ჯვარი,                                             

მარცხნივ-წმინდა მცხეთა,                                                   

აღმართები,                                                                             

აღმართები,                                                                             

აღმართები,                                                                             

გზა მიხვეულ-მოხვეული,                                                    

დახვედრა და გაცილება ხეთა.                                          

შოშიების შეგონება,                                                             

კაფე-თესეს ქადაგება,                                                             

ჭრელი ჩიტის გადაფენა,                                                       

ტყის დაღლილი ქარი,                                                           

სიმწვანიდან გვეგებება                                                          

წყაროს თეთრი თვალი,

იქ მისვლა და დაჩემება

შენი პეშვით დამელია წყალი...

როგორც იქნა,

შევაკება,

გალავანი,

ეკლესია,

სულ სხვა ქარი...

ძელსკამი და ბინდი,

არაგვის და მტკვრის შეხვედრა,

იქვე მცხეთა ფეხთით,

არსად კაცის ჭაჭანება,

არცა სოფლის დანანება,

მე და შენ და...

სიყვარულის ღმერთი!

ჟამი ჟამობს

მე არ ვიყო,

შენ არ იყო (ღმერთმა ნუ ქნას) - შეიძლება,

ზედაზენის დავიწყება- არა!

ის ერთი დღე,

ის ერთი დღე

არსებობდა კმარა!

გახსოვს ზედაზენი? .


 ადამიანებს ერთმანეთის დანდობა და სიყვარული იმიტომ გვჭირდება,რომ ცხოვრებაა დაუნდობელი და კაცთმოძულე.


   გენიალური ქართველი მწერალი , ოტია იოსელიანი ძველი თაობის უკანასკნელი მოჰიკანივით ედგა ქართველ ხალხს გვერდით თავისი შემოქმედებით მანამ, სანამ მძიმე დაავადებამ არ იმსხვერპლა მისი სიცოცხლე. ზოგჯერ ხუმრობით , ზოგჯერ კი მწარე სიტყვით  გვიწერდა ის ადამიანების ღირსებებისა თუ ნაკლის შესახებ. წერდა იმას რასაც ფიქრობდა. წერდა უბრალო ენით მაგრამ ძალიან საინტერესოდ. ამ კოლორიტ ადამიანს თითქოს შინაგანი განათლება ჰქონდა ალბათ მუცლიდან თანდაყოლილი.

 ''პირველი წიგნი რომელიც წავიკითხე ჩემი დაწერილი იყო მანამდე არაფერი მქონდა წაკითხულიო'' ამბობდა.

  არ მომეძებნება ადამიანი რომელსაც არ ეტკინა მისი წასვლა ამ ქვეყნიდან. იგი წავიდა მაგრამ დაგვიტოვა მისი გენიალური შემოქმედებარომლითაც ქართულ ლიტერატურაში წარუშლელი კვალი დატოვა და მე დარწმუნებული ვარ რომ მისი მოთხრობები, ნოველები და რომანები უკვდავი დარჩება თითოეული ქართველის გულში.


                                                 წამოუბერა ზღვაურმა
                                                 ღრუბელი სევდას ცრის..
                                                 მემუდარები..
                                                 გამიშვი..
                                                 მე თავს ვიმართლებ -  წვიმს..
                                                 შენი თმის წვერებს სათუთად
                                                 ელს მარგალიტის მძივს
                                                 ისევ ჩურჩულებ..
                                                 წავალ რა..
                                                 -გარეთ გახედე წვიმს..
                                                 ცალ თვალს ზეცისკენ ვაპარებ..
                                                 ღრუბელს ვუღერებ ჯიღს
                                                 არ გადაიღო იცოდე!
                                                 მეფე ვარ სანამ წვიმს..




 შენთან რომ მოვიდე, უნდა მომელოდე,
როგორც არავინ არასდროს.
შენთან რომ მოვიდე, შენთვის უჩემობა
ტანჯვა უდნა იყოს კირთება.
ისე უდნა მელოდე, ისე სასოებით,
ყველაფერს უდნა ეწეროს ჩემი სახელი
ოქროს ასოებით.
ძილი არ უნდა გქონდეს და მოსვენება,
დღე უნდა ბნელოდეს ნათელი,
უჩემოდ არ უნდა იყოს დღის დამღამებელი
და უსასრულო ღამის გამთევი.
უჩემოდ უდნა გჭირდეს უმადობა
და ცის ლაჟვარდი გეგონოს უსახო.
ჩემი სახელი მესმის თუ არა მესმის,
უნდა იძახო და იძახო.
ათასი გიძრახონ ჩემი სიყვარული,
შენ არ შეელიო და იძრახო,
ყველაფერი რომ წაგართვან – წაირთვი,
ჩემი ხატი უნდა შეინახო.
მე უნდა ვიყო შენთვის აღდგომა,
უჩემოდ ხსნილი დაიმარხვო.
ჩემს გარდა ყველასთვის მწვერვალი უნდა იყო,
ხელი ვერ მოგიწვდინონ, ვერ გახლონ.
ჩემს გარდა ვერავინ გაგაგონოს,
ატასი გიხმონ და გიძახონ. უჩემოდ,
შენს თვალზე შემშრალი
ცრემლი ვერ ნახონ.
შენ უნდა იყო უჩემოდ ართვალი,
უმზეო ყვავილი, უსახო.
ჩემი გამოჩენა შენთვის უდნა იყოს
ცის გახსნა, ღვთის წყალობა.
შენთვის ჩემი ჩურჩული უნდა იყოს სირინოზების გალობა,
უჩემოდ ვერავის შეეძლოს შენი შველა და წამლობა.
უჩემოდ არაფერზე იოცნებო და მიზნად არაფერი დაისახო.
შენ ჩემთან ერთად უნდა იცოცხლო
და ჩემთან ერთად დაიმარხო.
არავინ, შენს გარდა, არ მიხმობდეს
მეტი წყურვილით და წადილით,
ვერავინ შეძლოს გადაბირება
ვერარრა ვედრება–ქადილით.
უჩემოდ თუ დაცლილი ხარ და
ყელამდე სავსე ხარ – შენთან რომ ვარ,
თუ შენი ყველა გზა ჩემთან მოდის
და სხვა გზა არა გაქვს – შენთან მოვალ!





ბევრი ვაკეთე და ვაშენე, მეყოფა, აწი სხვებმა აშენონ და აკეთონო,-- რომ იტყვი და ხელებს დაიბან -- იცოდე, იმ დღიდან ანგრევ, თუ რამე აგიშენებია.





არავინ იცის, ადამიანები გულწრფელად როდის ტირიან ან იცინიან, მაგრამ ვინც დარდისგან გასიებული ცრემლებს ჩუმად ყლაპავს, გწამდეთ, მეგობრებო!!! ის მართლა ტირის....

  ოტია იოსელიანი